Zbliża się czas Wielkiej Próby – polska zima. Dla wielu roślin w ogrodzie, w tym drzew, o dziwo próbą charakteru nie staje się mróz, a utrzymujące się stale wilgotne, podmokłe podłoże, które nieraz wiosną wskutek podniesionego poziomu wód gruntowych – na długo zamienia w bagniska. Większość drzew w takich warunkach pada lub przez długi czas odchorowuje moczenie nóg w kałuży. Są jednak gatunki, które ucieszą się z gliniastego, trudno przepuszczalnego podłoża, tak częstego w rejonach Krakowa i okolic rzecznych rozlewisk.
Należy pamiętać o różnicy pomiędzy rośliną tolerującą czasowo stagnującą wodę a taką, która rośnie w strefie przybrzeżnej zbiorników wodnych i praktycznie stoi w wodzie. Korzenie muszą oddychać. W tym celu potrzebują tlenu. Niektóre z wymienionych poniżej gatunków znajdują własny sposób na radzenie sobie z tą kwestią poprzez np. “nabieranie oddechu” w czasie, gdy woda opada i trwa okresowa susza, rozkładanie związków chemicznych w celu pozyskiwania tlenu poprzez włośniki czy wytwarzanie kolan powietrznych tzw. pneumatoforów.
A oto 3 gatunki drzew, którym potwory z bagien niestraszne:
1. Taxodium distichum – cypryśnik błotny
“Bagienna choinka” pochodzi z Ameryki Północnej, gdzie w naturze spotkamy ją spacerując po florydzkich mokradłach. Ponieważ na Florydzie jest raczej ciepło pamiętajmy, by młode cypryśniki zabezpieczać przed polskim mrozem. Taxodium rośnie powoli i równomiernie, po 20-30 latach dorasta w naszej strefie do 10 metrów, choć warto brać pod uwagę, że w wyjątkowo zbliżonych do naturalnych warunkach może osiągnąć 3 razy takie gabaryty. Piękne, delikatnie uiglone pędy na jesień płoną pomarańczowo – igły są sezonowe. Spokojnie możemy cypryśnik posadzić nad brzegami stawów i strumieni.
2. Alnus sp. – Olsza
Każdy zna tę dzielnicę Krakowa – niegdyś gęsto porośniętą przez olszynowe zarośla. Olsze szare i czarne / A. incana i A. glutinosa/ najlepiej czują się na terenach podmokłych i w pobliżu wody, tworząc naturalne lasy łęgowe i zarośla nadrzeżne. Gatunek podstawowy osiąga spore rozmiary nawet 40m wysokości i 25m średnicy. W mniejszej wersji mamy do dyspozycji np.:
A. glutinosa ‘Imperialis’ – olszę kolumnową, przypominającą bambus o delikatnym, ażurowym pokroju i powcinanym głeboko ulistnieniu. Dorasta do ok. 10 m przy raptem kilku metrach średnicy.
A. incana ‘Pendula’ – olsza o fontannowym pokroju, wyglądającą niezwykle romantycznie nad brzegami stawu – dorasta do 6-7m wysokości przy podobnej średnicy.
3. Quercus palustris – Dąb błotny
Jak na dąb przystało osiąga imponujące gabaryty do 30m wysokości i średnicy – pokrój szerokostożkowaty pięknie wygląda na otwarty terenie – idealny do ogrodów krajobrazowych, naturalistycznych. A jesienią staje w płomiennych barwach czerwieni i miedzi – prawdziwy ogrodowy spektakl!
